Δεν μπορώ αυτή την ζέστη...μαζί με εξεταστική...

Ανυπομονώ να έρθουν οι πραγματικές διακοπές....

Σχολή και Νησί δεν συμβαδίζουν....

Τι πιο βασανιστικό από το να μένεις δύο βήματα μακριά από την θάλασσα και να μην μπορείς να πας...

Τι πιο βασανιστικό να κάθεσαι σε μια αίθουσα με κλιματισμό και να περιμένεις να παραδόσεις εργασίες αντί να είσαι δίπλα στην θαλασσα...

Είναι τελικά βασανιστικό να σπουδάζεις σε νησί...

πέρασαν σχεδόν δυο μήνες....

κι όλα όχι απλα μένουν ίδια αλλά γίνονται και πολύ χειρότερα.
Τέσσερις μήνες για άλλους ανούσια χαμένοι για κάποιους πολύ ουσιαστικά αξιοποιημένοι, τέσσερις μήνες που ήρθαν τα πάνω κάτω αλλά τελικά τίποτα δεν άλλαξε,τέσσερις μήνες αγώνα, τέσσερις μήνες με προβληματισμό,δυσκολίες,ηθικά και
πρακτικά προβλήματα, τέσσερις μήνες γεμάτοι συζητήσεις,γεμάτοι όνειρα,ελπίδες,διεκδικήσεις.
Μετά από αυτούς τους τέσσερις μήνες ακολουθούν δύο μηνες που όλα λειτουργούν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
Ολόκληρη η Πανεπιστημιακή κοινότητα λειτουργεί ρολόι, πίεση να βγει η ύλη,συμπίεση η εξεταστική,μόνο εμείς κολλάμε κάποιες φορές και λέμε...
τέσσερις μήνες βλέπαμε όνειρο;;
...και τελικά μπαίνει ένα ερώτημα: Εμείς κοιμόμασταν οι αυτοί;;

Εύθραυστα όνειρα

Απόψε η ψυχή σου κοιμάται,
αλλά μια μέρα θα αισθανθείς τον πόνο,
ίσως έπειτα με δεις όπως ακριβώς είμαι,
εύθραυστα συντρίμμια σε μια θύελλα συγκίνησης.
Αμέτρητες φορές σε εμπιστεύτηκα,σε άφησα πίσω,μέσα μου.
Ξέροντας...Επιθυμόντας...
Ήξερες ότι έπρεπε να προχωρήσω αλλά έμεινα...
Ίσως το ξερα από πάντα...ότι τα όνειρα μου θα έσπαγαν για σένα.
Σήμερα βυθίστηκα στα συναισθήματα μου,στον εαυτό μου,
μέσα στην σιωπηλή αγωνία μου,μετά από όλα αυτά τα χρόνια,μου μίλησαν...
Ίσως το ξερα από πάντα...