Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος

μια ανεξήγητη,παράλογη μοναξιά.Ο κόσμος αλλάζει κάθε μέρα,οι άνθρωποι αλλάζουν...ο καθένας για τη πάρτη του και για τις αναζητήσεις του.Ένα συναίσθημα παρασιτικής ζωής με κυριεύει.Κάτι δεν πάει καλά,σίγουρα κάτι δεν πάει καλά,δεν γίνεται να με πιάνουν τα κλάματα τόσο εύκολα,δεν γίνεται να θεωρώ δύσκολη υπόθεση ένα πραγματικό χαμόγελο.
Με ξεχνάνε,με βάζουν στην άκρη,έχω γίνει κάτι δεδομένο για τους άλλους.Κι όμως χρειάζομαι όσο ποτέ την επιβεβαίωση,χρειάζομαι την αγκαλιά,την υποστήριξη.Κάτι με τραβάει πίσω,κάτι με κάνει να αδυνατώ.Μου λείπει ο διπλανός μου,εγώ εχω απομακρυνθεί η αυτός;
Δεν μπορω να με κρίνουν συνέχεια όλοι.
Θέλω να φύγω.
Αισθάνομαι αδρανής,μη δημιουργική,συντηρητική.Αισθάνομαι την ψευτιά των ανθρώπων.Αισθάνομαι την μοναξιά των ανθρώπων.Πενήντα άτομα σε ένα μπαρ χορεύουν...φαινομενικά.Μέσα τους τίποτα δεν διασκεδάζει.Προσπαθούν να ενώσουν τις μοναξιές τους αλλά δεν το θέλουν πραγματικά,το θέλει η εικόνα τους.
Θέλω να φύγω.
Θέλω να δω νέα μέρη,νέους ανθρώπους,νέες ζωές.
θέλω να μάθω που πατάω.