Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

gιατί η μουσική έχει χρώμα διάφανο και άρωμα κρίνων

Αφησα την καρδιά μου στην Οαχάκα

κι αργά ή γρήγορα το ξέρω θα χαθω
Υβον, μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
μα θα διαλέξω εγώ πως θα καταστραφώ

Ασθμαίνω μέσα στο σκοτάδι
σαν έμβρυο διχως πνοή
Φιλιά και ανάσες κάθε βράδυ
Μου παίρνουν τη ζωή

Κενός θα φεύγω πάντοτε σα φάντασμα στο αγιάζι
και η θλίψη άμμος θα κυλάει, στο σώμα μου καφτή
εσύ μονάχα θα μετράς, τις στάλες στο περβάζι
και 'γω θα κείτομαι νεκρός, μια νύχτα με βροχή

Πύρινα μάτια με κοιτάνε
μορφές που ρίχνουνε σκιές
πάνω στους δρόμους που γυρνάμε
η μνήμη όλο πληγές

Κάτω απ' το ηφαίστειο, πέτρωσα σαν τη λάβα
Δεν έχω μέλλον, ούτε παρελθόν
Μου τέλειωσε και το Μεσκάλ από την κάβα
Και είναι η κάθε μου μέρα, μέρα των νεκρών


...έτσι για να θυμηθώ λίγο τα παλιά και να αγγίξω και όσους συμμερίζονται τισ αναμνήσεις μου

...για πάντα κρινάκι