Κυριακή 31 Μαΐου 2009


Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού και κοιτάζω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά...
Πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη.

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει.

Άσε την ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι.

Αερικό είσαι,αερικό...

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Κόπηκε η αρτηρία μου. Κι η καρδιά μου πασχίζει να ξαναχτυπήσει.

Έχει παγώσει το μυαλό μου. Κια βάζω όλη μου την δύναμη να σκεφτώ λογικά.

Και τα όνειρα; Όνειρα δεν υπάρχουν πια. Τα σκοτώσατε μαζί με την αξιοπρέπειά μου.

Και τι να κάνω; Να βγω κι εγώ να καταστρέψω το μόνο που σας νοιάζει; Τα λαφτά σας, τις βιτρίνες σας και το σπίτι σας;

Δεν μπορώ. Ένα μέρος του εαυτού μου θα ήθελε να μπορεί... Αλλά η καταστροφή φαίνεται να είναι δική σας αρμοδιότητα.

Σκοτώσατε ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει άντρας. Και μαζί του αποτελειώσατε μια ολόκληρη γενιά.

Μια γενιά που ευτυχώς δεν πρόλαβε να γίνει σαν την δική σας.

Πρώτη φορά στην μικρή μου ζωή νιώθω αυτό το συναίσθημα.

Ψάχνω μία λέξη για να περιγράψω ταυτόχρονα την οργή, την απόγνωση, το μίσος, την απελπισία...

Αλλά ούτε αυτό δεν μπορέσατε να μου προσφέρετε. Μία λέξη... Πώς να τη βρώ;

Σ’αυτόν τον βασανισμένο τόπο, καθένας νοιάζεται πώς θα μαλακώσει το δικό του στρώμα μέσα στο δικό του προσωπικό κελί.

Κι όσο για την πολιτική;

Οι κουκουέδες ξεσηκώνουν μαρξιστικά τσιτάτα, αντίθετοι σε όλα, προσπαθώντας να ξεγελάσουν παιδιά που βράζει το αίμα τους, για να νιώσουν πως ακόμα δεν χάσανε τον τίτλο του αριστερού...

Ο συνασπισμός πασχίζει να δείξει πόσο διαφέρει από τους ομοίους του,

και οι πασόκοι κρέμονται ακόμα από τ’αρχίδια του Αντρέα.

Και η κυβέρνηση; Τί άλλο μπορεί να χρειάζετε μία κυβέρνιση για να παραιτηθεί;

Λυπηθείτε μας! Λυπηθείτε μας πριν γίνουμε όλοι μονομάχοι.

Μια Ελλάδα μεταμορφωμένη σε εργοστάσιο δολοφόνων.

Μια Ελλάδα που αφού αποκεφάλισε την παιδική αθωότητα, αφού ξερίζωσε την καρδιά της παιδείας, τώρα ακροτηριάζει και την ελπίδα μου.

Και είναι άδικο. Γιατί δεν σας χρωστάω τίποτα.

Αντιθέτως. Εσείς μου χρωστάτε.

Αλλά ας συνεχίσουμε έτσι. Όπως σας βολεύει. Οφθαλμός αντί οφθαλμού.

Έτσι στο τέλος δεν θα βλέπει κανείς μας. Και θα επαναλάβουμε την ιστορία του τόπου από την αρχή.

Την ιστορία που διαστρευλώνετε, την ιστορία που καπηλεύεστε στην πλάτη των ελάχιστων ιδεολόγων της γενιάς σας, την μαύρη ιστορία που γράψατε μέχρι τώρα, μαζί με το μαύρο τέλος που δώσατε.

Γιατί για εμάς το τέλος ήρθε.

Μαζεύουμε τα κομμάτια μας και τα ενώνουμε.

Μαζεύουμε τις στάχτες από τα συντρήμια και τις φωτιές στις πόλεις που εσείς βάλατε με τα χέρια απεγνωσμένων παιδιών που τους αφαιρέσατε την λογική.

Κι αρχίζουμε από την αρχή.

Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ξαφνικά ο Έλληνας θα πάψει να είναι μαλάκας. Όυτε ότι ξαφνικά θα αλλάξει το σύστημα.

Ας αρχίσει όμως την θεραπεία του με μια γερή ένεση ανθρωπιάς.

Έστω και την ύστατη στιγμή, δείξτε ότι έχετε το ελάχιστο φιλότιμο.

Παραιτηθείτε. Από πρυτάνεις μέχρι τον πρωθυπουργό.

Μοιράστε τον πλούτο σε αυτούς που έχουν πληγεί.

Είτε είστε κυβερνιτικά στελέχη, είτε μαυροντυμένα πιόνια του θεού που φέρατε στα μέτρα σας.Κόπηκε η αρτηρία μου. Κι η καρδιά μου πασχίζει να ξαναχτυπήσει.

Έχει παγώσει το μυαλό μου. Κια βάζω όλη μου την δύναμη να σκεφτώ λογικά.

Και τα όνειρα; Όνειρα δεν υπάρχουν πια. Τα σκοτώσατε μαζί με την αξιοπρέπειά μου.

Και τι να κάνω; Να βγω κι εγώ να καταστρέψω το μόνο που σας νοιάζει; Τα λαφτά σας, τις βιτρίνες σας και το σπίτι σας;

Δεν μπορώ. Ένα μέρος του εαυτού μου θα ήθελε να μπορεί... Αλλά η καταστροφή φαίνεται να είναι δική σας αρμοδιότητα.

Σκοτώσατε ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει άντρας. Και μαζί του αποτελειώσατε μια ολόκληρη γενιά.

Μια γενιά που ευτυχώς δεν πρόλαβε να γίνει σαν την δική σας.

Πρώτη φορά στην μικρή μου ζωή νιώθω αυτό το συναίσθημα.

Ψάχνω μία λέξη για να περιγράψω ταυτόχρονα την οργή, την απόγνωση, το μίσος, την απελπισία...

Αλλά ούτε αυτό δεν μπορέσατε να μου προσφέρετε. Μία λέξη... Πώς να τη βρώ;

Σ’αυτόν τον βασανισμένο τόπο, καθένας νοιάζεται πώς θα μαλακώσει το δικό του στρώμα μέσα στο δικό του προσωπικό κελί.

Κι όσο για την πολιτική;

Οι κουκουέδες ξεσηκώνουν μαρξιστικά τσιτάτα, αντίθετοι σε όλα, προσπαθώντας να ξεγελάσουν παιδιά που βράζει το αίμα τους, για να νιώσουν πως ακόμα δεν χάσανε τον τίτλο του αριστερού...

Ο συνασπισμός πασχίζει να δείξει πόσο διαφέρει από τους ομοίους του,

και οι πασόκοι κρέμονται ακόμα από τ’αρχίδια του Αντρέα.

Και η κυβέρνιση; Τί άλλο μπορεί να χρειάζετε μία κυβέρνιση για να παραιτηθεί;

Λυπηθείτε μας! Λυπηθείτε μας πριν γίνουμε όλοι μονομάχοι.

Μια Ελλάδα μεταμορφωμένη σε εργοστάσιο δολοφόνων.

Μια Ελλάδα που αφού αποκεφάλισε την παιδική αθωότητα, αφού ξερίζωσε την καρδιά της παιδείας, τώρα ακροτηριάζει και την ελπίδα μου.

Και είναι άδικο. Γιατί δεν σας χρωστάω τίποτα.

Αντιθέτως. Εσείς μου χρωστάτε.

Αλλά ας συνεχίσουμε έτσι. Όπως σας βολεύει. Οφθαλμός αντί οφθαλμού.

Έτσι στο τέλος δεν θα βλέπει κανείς μας. Και θα επαναλάβουμε την ιστορία του τόπου από την αρχή.

Την ιστορία που διαστρευλώνετε, την ιστορία που καπηλεύεστε στην πλάτη των ελάχιστων ιδεολόγων της γενιάς σας, την μαύρη ιστορία που γράψατε μέχρι τώρα, μαζί με το μαύρο τέλος που δώσατε.

Γιατί για εμάς το τέλος ήρθε.

Μαζεύουμε τα κομμάτια μας και τα ενώνουμε.

Μαζεύουμε τις στάχτες από τα συντρήμια και τις φωτιές στις πόλεις που εσείς βάλατε με τα χέρια απεγνωσμένων παιδιών που τους αφαιρέσατε την λογική.

Κι αρχίζουμε από την αρχή.

Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ξαφνικά ο Έλληνας θα πάψει να είναι μαλάκας. Όυτε ότι ξαφνικά θα αλλάξει το σύστημα.

Ας αρχίσει όμως την θεραπεία του με μια γερή ένεση ανθρωπιάς.

Έστω και την ύστατη στιγμή, δείξτε ότι έχετε το ελάχιστο φιλότιμο.

Παραιτηθείτε. Από πρυτάνεις μέχρι τον πρωθυπουργό.

Μοιράστε τον πλούτο σε αυτούς που έχουν πληγεί.

Είτε είστε κυβερνιτικά στελέχη, είτε μαυροντυμένα πιόνια του θεού που φέρατε στα μέτρα σας.

Ανοίξτε μας τον δρόμο, κι αφήστε μας να ζήσουμε ελεύθερα.

Υπογραφή:

Νέα Γενιά


(Από την φοιτητική κοινότητα της Σύρου)

κατάληψη Σύρος: http://www.syros.aegean.gr/fs/index.html

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ






Το πένθος που μας χάρισε το κράτος δεν θα περάσει έτσι απλά...

Αλέξη το αίμα σου βάφει τις πέτρες μας και χρωματίζει την οργή μας.



3 σφαίρες για 1 λέξη...


Αντίο Αλέξη, δεν είναι το τελευταίο που θα ακουστεί...είναι ένα κομμάτι μιας θύελλας που σηκώθηκε όπως εσύ έπεφτες στην άσφαλτο.
δεν θα περάσει έτσι απλά η αφαίρεση της ζωής σου.
Σε αποχαιρετά κόσμος που δεν σε γνώρισε, δεν σε είχε δει ποτέ αλλά θρηνεί καθημερινά για την χαμένη ελευθερία, την χαμένη αξιοπρέπεια και ζωή του.
Έπρεπε να πεθάνεις για να ξυπνήσει ο κόσμος...
Πολλοί από εμάς μπορεί και να ευχόμασταν μέσα μας να έρθουμε μαζί σου, να μήν μείνουμε μέσα σε αυτή την βρωμιά που υπάρχει,στην ανελέητη βία...μπορεί να ταν και καλύτερα αν ερχόμασταν μαζί σου.

Καλό ταξίδι
Η ψυχή σου να δικαιωθεί στις συνειδήσεις ολονών.

Σύρος 9/12/08

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

αντί για σένα διάλεξα


Όσα δεν μου δωσε και όσα μου πήρε η ζωή,
πρόσωπα,καταστάσεις ήρθαν και φύγανε
άλλα κράτησαν μια στιγμή,σαν όνειρο μπλεγμένο με εφιάλτη
σαν τραίνο που σταμάτησε για επισκευή
σαν ζωές,δημιούργησαν σχέδια,προοπτικές...

άλλα πάλι προσπέρασαν σαν γεμάτα λεωφορεία
σαν τρένα express που στάση δεν τους χρειάζεται
σαν άπιαστα πουλιά που δεν φυλακίζονται...

κι όμως φυλακίζονται μέσα στο μυαλό
μέσα στις μνήμες που ανασύρονται από το νερό
και η λήθη δεν σώζει τις ψυχές που εκλιπαρούν
για άγγιγμα.

Και ίσως ίσως κάποια στιγμή τα πρόσωπα,οι καταστάσεις,το μυαλό και η ψυχή
γίνουν ένα μίγμα
μία ένωση από υποψίες,ερωτηματικά,αμφιβολίες και αιώνιες αναζητήσεις
ίσως εκείνη την στιγμή να γεννηθεί ένα αγνό βλέμμα
ένα πρωτόγνορο άγγιγμα
μια ελπιδοφόρα σιωπή
σιωπή στο μυαλό
σιωπή στην ψυχή
η λύτρωση του παρρελθόντος
το νέο μέλλον
η αξία του παρόντος.

και αφού έχεις αγκαλιάσει την μοναξιά σου
μεταμορφώνεσαι στο δυνατό εγώ σου
γιατι ρουφάς με μανία αυτό που βρήκες
αυτό που ανακάλυψες
τον άνθρωπο δίπλα σου,απέναντι σου,μπροστά σου
και καταλαβαίνεις ότι είσαι εσύ
και κατακτάς την χαμένη σου όραση,ευαισθησία
και μια δύναμη που σε στέλνει ψηλά
και ξεπερνά όλους τους νόμους και τις εικασίες.

Γιατί έχεις απόλυτη ανάγκη τον διπλανό σου,τον απέναντι σου,τον μπροστινό σου
και όχι τον πίσω σου
για να αντιγράψεις ότι σου λείπει
ότι ξέχασες να διαβάσεις
η ότι ήθελες να αφήσεις ανεξερεύνητο και άγνωστο
ένα παιχνίδι ψυχής που παίζεις χωρίς τέλος.

Καληνύχτα χθες,ζω στο σήμερα,καλημέρα αύριο.


*σε όλους αυτούς και αυτά που πέρασαν αλλά και σ'αυτά που μένουν που υπάρχουν και τα βιώνουμε.

*στίχος από το τραγούδι "αντί για σένα διάλεξα"(Διάφανα κρίνα) όπως επίσης και ο τίτλος του κειμένου μου.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

gιατί η μουσική έχει χρώμα διάφανο και άρωμα κρίνων

Αφησα την καρδιά μου στην Οαχάκα

κι αργά ή γρήγορα το ξέρω θα χαθω
Υβον, μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
μα θα διαλέξω εγώ πως θα καταστραφώ

Ασθμαίνω μέσα στο σκοτάδι
σαν έμβρυο διχως πνοή
Φιλιά και ανάσες κάθε βράδυ
Μου παίρνουν τη ζωή

Κενός θα φεύγω πάντοτε σα φάντασμα στο αγιάζι
και η θλίψη άμμος θα κυλάει, στο σώμα μου καφτή
εσύ μονάχα θα μετράς, τις στάλες στο περβάζι
και 'γω θα κείτομαι νεκρός, μια νύχτα με βροχή

Πύρινα μάτια με κοιτάνε
μορφές που ρίχνουνε σκιές
πάνω στους δρόμους που γυρνάμε
η μνήμη όλο πληγές

Κάτω απ' το ηφαίστειο, πέτρωσα σαν τη λάβα
Δεν έχω μέλλον, ούτε παρελθόν
Μου τέλειωσε και το Μεσκάλ από την κάβα
Και είναι η κάθε μου μέρα, μέρα των νεκρών


...έτσι για να θυμηθώ λίγο τα παλιά και να αγγίξω και όσους συμμερίζονται τισ αναμνήσεις μου

...για πάντα κρινάκι

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008