Κόπηκε η αρτηρία μου. Κι η καρδιά μου πασχίζει να ξαναχτυπήσει.

Έχει παγώσει το μυαλό μου. Κια βάζω όλη μου την δύναμη να σκεφτώ λογικά.

Και τα όνειρα; Όνειρα δεν υπάρχουν πια. Τα σκοτώσατε μαζί με την αξιοπρέπειά μου.

Και τι να κάνω; Να βγω κι εγώ να καταστρέψω το μόνο που σας νοιάζει; Τα λαφτά σας, τις βιτρίνες σας και το σπίτι σας;

Δεν μπορώ. Ένα μέρος του εαυτού μου θα ήθελε να μπορεί... Αλλά η καταστροφή φαίνεται να είναι δική σας αρμοδιότητα.

Σκοτώσατε ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει άντρας. Και μαζί του αποτελειώσατε μια ολόκληρη γενιά.

Μια γενιά που ευτυχώς δεν πρόλαβε να γίνει σαν την δική σας.

Πρώτη φορά στην μικρή μου ζωή νιώθω αυτό το συναίσθημα.

Ψάχνω μία λέξη για να περιγράψω ταυτόχρονα την οργή, την απόγνωση, το μίσος, την απελπισία...

Αλλά ούτε αυτό δεν μπορέσατε να μου προσφέρετε. Μία λέξη... Πώς να τη βρώ;

Σ’αυτόν τον βασανισμένο τόπο, καθένας νοιάζεται πώς θα μαλακώσει το δικό του στρώμα μέσα στο δικό του προσωπικό κελί.

Κι όσο για την πολιτική;

Οι κουκουέδες ξεσηκώνουν μαρξιστικά τσιτάτα, αντίθετοι σε όλα, προσπαθώντας να ξεγελάσουν παιδιά που βράζει το αίμα τους, για να νιώσουν πως ακόμα δεν χάσανε τον τίτλο του αριστερού...

Ο συνασπισμός πασχίζει να δείξει πόσο διαφέρει από τους ομοίους του,

και οι πασόκοι κρέμονται ακόμα από τ’αρχίδια του Αντρέα.

Και η κυβέρνηση; Τί άλλο μπορεί να χρειάζετε μία κυβέρνιση για να παραιτηθεί;

Λυπηθείτε μας! Λυπηθείτε μας πριν γίνουμε όλοι μονομάχοι.

Μια Ελλάδα μεταμορφωμένη σε εργοστάσιο δολοφόνων.

Μια Ελλάδα που αφού αποκεφάλισε την παιδική αθωότητα, αφού ξερίζωσε την καρδιά της παιδείας, τώρα ακροτηριάζει και την ελπίδα μου.

Και είναι άδικο. Γιατί δεν σας χρωστάω τίποτα.

Αντιθέτως. Εσείς μου χρωστάτε.

Αλλά ας συνεχίσουμε έτσι. Όπως σας βολεύει. Οφθαλμός αντί οφθαλμού.

Έτσι στο τέλος δεν θα βλέπει κανείς μας. Και θα επαναλάβουμε την ιστορία του τόπου από την αρχή.

Την ιστορία που διαστρευλώνετε, την ιστορία που καπηλεύεστε στην πλάτη των ελάχιστων ιδεολόγων της γενιάς σας, την μαύρη ιστορία που γράψατε μέχρι τώρα, μαζί με το μαύρο τέλος που δώσατε.

Γιατί για εμάς το τέλος ήρθε.

Μαζεύουμε τα κομμάτια μας και τα ενώνουμε.

Μαζεύουμε τις στάχτες από τα συντρήμια και τις φωτιές στις πόλεις που εσείς βάλατε με τα χέρια απεγνωσμένων παιδιών που τους αφαιρέσατε την λογική.

Κι αρχίζουμε από την αρχή.

Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ξαφνικά ο Έλληνας θα πάψει να είναι μαλάκας. Όυτε ότι ξαφνικά θα αλλάξει το σύστημα.

Ας αρχίσει όμως την θεραπεία του με μια γερή ένεση ανθρωπιάς.

Έστω και την ύστατη στιγμή, δείξτε ότι έχετε το ελάχιστο φιλότιμο.

Παραιτηθείτε. Από πρυτάνεις μέχρι τον πρωθυπουργό.

Μοιράστε τον πλούτο σε αυτούς που έχουν πληγεί.

Είτε είστε κυβερνιτικά στελέχη, είτε μαυροντυμένα πιόνια του θεού που φέρατε στα μέτρα σας.Κόπηκε η αρτηρία μου. Κι η καρδιά μου πασχίζει να ξαναχτυπήσει.

Έχει παγώσει το μυαλό μου. Κια βάζω όλη μου την δύναμη να σκεφτώ λογικά.

Και τα όνειρα; Όνειρα δεν υπάρχουν πια. Τα σκοτώσατε μαζί με την αξιοπρέπειά μου.

Και τι να κάνω; Να βγω κι εγώ να καταστρέψω το μόνο που σας νοιάζει; Τα λαφτά σας, τις βιτρίνες σας και το σπίτι σας;

Δεν μπορώ. Ένα μέρος του εαυτού μου θα ήθελε να μπορεί... Αλλά η καταστροφή φαίνεται να είναι δική σας αρμοδιότητα.

Σκοτώσατε ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει άντρας. Και μαζί του αποτελειώσατε μια ολόκληρη γενιά.

Μια γενιά που ευτυχώς δεν πρόλαβε να γίνει σαν την δική σας.

Πρώτη φορά στην μικρή μου ζωή νιώθω αυτό το συναίσθημα.

Ψάχνω μία λέξη για να περιγράψω ταυτόχρονα την οργή, την απόγνωση, το μίσος, την απελπισία...

Αλλά ούτε αυτό δεν μπορέσατε να μου προσφέρετε. Μία λέξη... Πώς να τη βρώ;

Σ’αυτόν τον βασανισμένο τόπο, καθένας νοιάζεται πώς θα μαλακώσει το δικό του στρώμα μέσα στο δικό του προσωπικό κελί.

Κι όσο για την πολιτική;

Οι κουκουέδες ξεσηκώνουν μαρξιστικά τσιτάτα, αντίθετοι σε όλα, προσπαθώντας να ξεγελάσουν παιδιά που βράζει το αίμα τους, για να νιώσουν πως ακόμα δεν χάσανε τον τίτλο του αριστερού...

Ο συνασπισμός πασχίζει να δείξει πόσο διαφέρει από τους ομοίους του,

και οι πασόκοι κρέμονται ακόμα από τ’αρχίδια του Αντρέα.

Και η κυβέρνιση; Τί άλλο μπορεί να χρειάζετε μία κυβέρνιση για να παραιτηθεί;

Λυπηθείτε μας! Λυπηθείτε μας πριν γίνουμε όλοι μονομάχοι.

Μια Ελλάδα μεταμορφωμένη σε εργοστάσιο δολοφόνων.

Μια Ελλάδα που αφού αποκεφάλισε την παιδική αθωότητα, αφού ξερίζωσε την καρδιά της παιδείας, τώρα ακροτηριάζει και την ελπίδα μου.

Και είναι άδικο. Γιατί δεν σας χρωστάω τίποτα.

Αντιθέτως. Εσείς μου χρωστάτε.

Αλλά ας συνεχίσουμε έτσι. Όπως σας βολεύει. Οφθαλμός αντί οφθαλμού.

Έτσι στο τέλος δεν θα βλέπει κανείς μας. Και θα επαναλάβουμε την ιστορία του τόπου από την αρχή.

Την ιστορία που διαστρευλώνετε, την ιστορία που καπηλεύεστε στην πλάτη των ελάχιστων ιδεολόγων της γενιάς σας, την μαύρη ιστορία που γράψατε μέχρι τώρα, μαζί με το μαύρο τέλος που δώσατε.

Γιατί για εμάς το τέλος ήρθε.

Μαζεύουμε τα κομμάτια μας και τα ενώνουμε.

Μαζεύουμε τις στάχτες από τα συντρήμια και τις φωτιές στις πόλεις που εσείς βάλατε με τα χέρια απεγνωσμένων παιδιών που τους αφαιρέσατε την λογική.

Κι αρχίζουμε από την αρχή.

Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι ξαφνικά ο Έλληνας θα πάψει να είναι μαλάκας. Όυτε ότι ξαφνικά θα αλλάξει το σύστημα.

Ας αρχίσει όμως την θεραπεία του με μια γερή ένεση ανθρωπιάς.

Έστω και την ύστατη στιγμή, δείξτε ότι έχετε το ελάχιστο φιλότιμο.

Παραιτηθείτε. Από πρυτάνεις μέχρι τον πρωθυπουργό.

Μοιράστε τον πλούτο σε αυτούς που έχουν πληγεί.

Είτε είστε κυβερνιτικά στελέχη, είτε μαυροντυμένα πιόνια του θεού που φέρατε στα μέτρα σας.

Ανοίξτε μας τον δρόμο, κι αφήστε μας να ζήσουμε ελεύθερα.

Υπογραφή:

Νέα Γενιά

(Από την φοιτητική κοινότητα της Σύρου)

κατάληψη Σύρος: http://www.syros.aegean.gr/fs/index.html