Οι γιορτές των Χριστουγέννων με μελαγχολούν και με τρομάζουν(συνεχίζεται...)

Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος

μια ανεξήγητη,παράλογη μοναξιά.Ο κόσμος αλλάζει κάθε μέρα,οι άνθρωποι αλλάζουν...ο καθένας για τη πάρτη του και για τις αναζητήσεις του.Ένα συναίσθημα παρασιτικής ζωής με κυριεύει.Κάτι δεν πάει καλά,σίγουρα κάτι δεν πάει καλά,δεν γίνεται να με πιάνουν τα κλάματα τόσο εύκολα,δεν γίνεται να θεωρώ δύσκολη υπόθεση ένα πραγματικό χαμόγελο.
Με ξεχνάνε,με βάζουν στην άκρη,έχω γίνει κάτι δεδομένο για τους άλλους.Κι όμως χρειάζομαι όσο ποτέ την επιβεβαίωση,χρειάζομαι την αγκαλιά,την υποστήριξη.Κάτι με τραβάει πίσω,κάτι με κάνει να αδυνατώ.Μου λείπει ο διπλανός μου,εγώ εχω απομακρυνθεί η αυτός;
Δεν μπορω να με κρίνουν συνέχεια όλοι.
Θέλω να φύγω.
Αισθάνομαι αδρανής,μη δημιουργική,συντηρητική.Αισθάνομαι την ψευτιά των ανθρώπων.Αισθάνομαι την μοναξιά των ανθρώπων.Πενήντα άτομα σε ένα μπαρ χορεύουν...φαινομενικά.Μέσα τους τίποτα δεν διασκεδάζει.Προσπαθούν να ενώσουν τις μοναξιές τους αλλά δεν το θέλουν πραγματικά,το θέλει η εικόνα τους.
Θέλω να φύγω.
Θέλω να δω νέα μέρη,νέους ανθρώπους,νέες ζωές.
θέλω να μάθω που πατάω.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού,για το μικρό το πόδι σου μες στ'αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά-κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη,να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ'από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημιζουνε

Ακουστά σ'έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Το πιο πλήρες και ενημερωμένο φοιτητικό στέκι...

αν θες να γνωρίζεις τα πάντα για την φοιτητική σου ζωή,τις προοπτικές σου,τα δικαιώματα σου και να λύσεις κάθε απορία και αναζήτηση σου μπες στο αμφιθέατρο και κάτσε αναπαυτικά...

Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτή η χώρα ;;

Εκδόθηκε ψήφισμα που υπογράφηκε από όλες τις χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης ότι οι χώρες που επλήγησαν από τις πυρκαγιές πρέπει να δεσμευτούν ότι θα προστατεύσουν και θα αναδασώσουν τις καμένες περιοχές. Ξέρετε ποιός δεν υπέγραψε; ..... Μα ποιός άλλος.... Η Ελλάδα!!!

Μπείτε στο www.petitiononline.com/forestgr/ και υπογράψτε!!! Πρέπει να μαζέψουμε χιλιάδες υπογραφές! Στείλτε το μήνυμα σε φίλους! Όλοι να συμβάλλουμε αν δεν θέλουμε να δούμε τσιμεντοποιημένες τις καμένες περιοχές!

Η τέχνη βρήκε τον δικτυακό χώρο της...

ART IS...?
Είσαι χορευτής, μουσικός, φωτογράφος; Σκιτσάρεις, διαβάζεις ποίηση,βλέπεις θέατρο ή κινηματογράφο; Πιστεύεις ότι τα τατουάζ,το graffiti,η μαγειρική είναι τέχνη;
Αγαπάς ένα είδος τέχνης;
Εκφράζεσαι με κάτι που για σένα αποτελεί τέχνη...
Βρέθηκε ο κατάλληλος χώρος για να αποθέσεις τις αναζητήσεις σου και τις γνώσεις σου για την τέχνη... το isart σε περιμένει...
Μέσα από το δικτυακό ραδιόφωνο και το περιοδικό(που βρίσκεται ακόμα στα σκαριά)σου προσφέρει μια όαση "ποιότητας" στο διαδίκτυο...
Με το σλόγκαν "whatever is art" γίνεται μια προσπάθεια για να γίνει κοινός παρονομαστής στην ζωή μας η τέχνη σε κάθε της μορφή...

ΚAI ΤΩΡΑ ΟΠΩΣ ΚAI ΤΟΤΕ

Τα αθλητικά ιδεώδη είναι πολύ υψηλά, αφού κερδίζουν πάντα αυτοί που έχουνε κοιλιά.

Τα φράγκα μες στις τσέπες τους κυλάνε μια χαρά, ενώ εσέ τα πόδια σου θα βγάζουνε φτερά.

Τρίποντα, γκολάκια - βίλες, κοτεράκια, γελάνε τα παιδάκια, χτυπάνε παλαμάκια,

Χορεύουν στα κλαμπάκια και πίνουνε ουζάκια, για χάρη τους μπαζώθηκαν ποτάμια και ρυάκια.

Να κι ο αθλητής μας περήφανος κι ωραίος, μα πιο πολύ θα κλάψει πάλι ο τελευταίος,

Εκείνος που καλείται να πληρώσει για το χρέος, που νόμιζε πως τζάμπα θα περνιέται για ευρωπαίος.

Αυτός που στην αρχή χαιρόταν ο μαλάκας, λες και κατείχε μαγαζί στον κεντρικό της Πλάκας.

Θα μας τα πει ο ίδιος μετά απ’ το ρεφρέν, χορεύουν διαφημιστικά μέσα στο τερέν.

Ότι είναι ωραίο είναι κι' ακριβό, γι’ αυτό στη τηλεόραση μπροστά ονειροπολώ,

Πως ήμουν μες στο στάδιο σαν έμπαινε το γκολ, μα απ’ τη χαρά μου έπεσε το τηλεκοντρόλ.

Άλλαξε το κανάλι και είδα τα παιδάκια, που ξεψυχούν στην Αφρική σαν τρωω εγώ σουβλάκια,

Μ’έπιασε ένα σφίξιμο, ξενέρωσα εντελώς, μα ο Ευαγγελάτος ήταν πολύ καλός,

Μου είπε: "Αυτά συμβαίνουνε πολύ μακριά από’ δω, πίσω στα δικά μας, πάμε για χρυσό".

Θυμήθηκα και'γω τότε τον αγώνα, μα το τηλεκοντρόλ δεν μου’δειξε συμπόνια,

Κομμάτια είχε γίνει, πρέπει να πάρω άλλο, ένα μεροκάματο θέλω για να το βγάλω,

Μια μέρα στη δουλεία, να ακούω παναγίες και να δουλεύω σα σκυλί για σόου και φλυαρίες.

Μάλλον ο Ευαγγελάτος δεν τα’λεγε καλά, ένας θάνατος μικρός είναι και η σκλαβιά,

Τα παιδιά που ξεψυχάνε δεν είναι μακριά, ο καπιταλισμός μας έφερε κοντά.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ - Τα παίρνετε χοντρά,

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ - Λαδώματα τρελά,

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ - Φτιαγμένο από σκλάβους,

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ - Γαμώ τους εργολάβους.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ - Με λίγες διαφορές,

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ - Για πολυεθνικές,

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ - Πιο εξευγενισμένο,

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ - Μα τρομοκρατημένο.

**Πιο διαχρονικό νομίζω πως δεν θα μπορούσε να ναι**

Μεθυσμένα Ξωτικά

Μάνα είναι μόνο μία...

Μετά από εναν χρόνο που ζω μόνη μου συνειδητοποιώ πως έχει αλλάξει όλη μου η ζωή...Μόνη μου ορίζω τους ρυθμούς μέσα στους οποίους ζω,μόνη μου πρέπει να ανταπεξέλθω σε υποχρεώσεις και προβλήματα.Αν δεν μαγειρέψω δεν θα φάω,αν δεν καθαρίσω θα ζω μες στις κατσαρίδες(δυστυχώς έχω και απ'αυτές...),αν δεν βάλω πλυντήριο δεν θα χω ρούχα,αν δεν πληρώσω λογαριασμούς δεν θα χω ρεύμα,νερό,τηλέφωνο και τα λοιπά...
Έτσι λοιπόν αυτή την εβδομάδα περίμενα πως και πως να 'ρθει η μάνα όχι εξ ουρανού αλλά εκ των Αθηνών.Όπως και έγινε...ήρθε 2μέρες και μου έκανε το σπίτι τέλειο,μου μαγείρεψε,μου ψώνισε...αααχχ...τι ωραία...
Μη φανώ και συμφεροντολόγα..ήθελα να την δω κιόλας...
Όταν πήγαινα σχολείο και έμενα ακόμα με τους γονείς μου,με την μάνα μου ήμασταν άσπονδοι εχθροί...όλη την ώρα τσακωνόμασταν.Πως αλλάξαν όμως τα πράγματα...τώρα έχουμε μια πολύ όμορφη σχέση...
Προχθές λοιπόν το βράδυ που είχε έρθει η μαμά μου εγώ δούλευα,είχε έρθει νωρίς για ένα ποτό στο μαγαζί που δουλεύω και μετά πήγε για ύπνο.Σχολάω 3.30 και πάω σε ένα άλλο μαγαζί για ένα ποτό.5παρά σκάει μνμ από μαμά..."Έρχεσαι?"...
Σκαλώνω και σκέφτομαι ότι ένα χρόνο τωρα δεν είχα λάβει τέτοιο μνμ...αυτό ήταν το χαρακτηριστικό που μου έστελνε όταν έβγαινα στο Λύκειο...
Και λέω κοίτα να δεις...κάποια πράγματα δεν αλλάζουν...

25 Αυγούστου 2007: μια νεκρόσημη ημερομηνία

Δεν υπάρχουν λόγια...δεν υπάρχουν σκέψεις...δεν υπάρχει ανθρώπινο μυαλό να χωρέσει την δίνη αυτή...

Υπάρχουν συμφέροντα...υπάρχουν προμελετημένα εγκλήματα...υπάρχει ανταγωνισμός ποιος θα κατηγορήσει ποιον καλύτερα και ποιος θα επισκεφτεί περισσότερες καμμένες περιοχές για να κερδίσει παραπάνω ψήφους σε 15μέρες...

Σαλάμι ρε όλοι...σαλάμι στην κάλπη...

Εκλογές θέλω τώρα τις θέλω...'ΕΛΕΟΣ...

Πόσο παιδιάστικα μπορεί να φέρεται αυτή η κυβέρνηση της Ν.Δ.;
Πόσο δολοπλόκοι και συμφεροντολόγοι μπορεί να είναι;
Μόνο το τελευταίο έτος που κυβέρνησαν να πάρουμε υπόψιν μας θα δούμε 5 μήνες κλειστά Πανεπιστήμια,εξεγερμένους φοιτητές ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και στο ξεπούλημα των πτυχίων που στοχεύει η κυβέρνηση να κάνει,πάρα πολλά προβλήματα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση,εκατομμύρια δάση απανθρακωμένα,σκάνδαλα-διαπλεκόμενες σχέσεις οικονομίας-πολιτικής...την υπόθεση "ομόλογα" την έχετε υπόψιν σας;
Και βγαίνει η κυβέρνηση με πολιτικές διαφημίσεις και δηλώνει κάτι απίστευτους αριθμούς νέων θέσεων εργασίας,νέων κτιρίων σχολείων,και το πιο γελοίο...δηλώνει ότι αγωνιστήκαν για να έχουν αξία τα πτυχία των παιδιών μας...την κ.Γιαννάκου την ρωτήσατε πριν βγάλετε τα σποτάκια;Έχετε ιδέα τι σημαίνει άρθρο 16,αξιολόγηση,ιδιωτικοποίηση;;μπα...
Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά τα ψέματα τα καταπίνουν πολλά γίδια-ψηφοφόροι που βρίσκονται στην Μύκονο και πολύ που θα νοιαστούν να σκεφτούν λίγο πιο σύνθετα και να συγκρίνουν την πραγματικότητα με τα λόγια τους.
Η αγαπημένη μας κυβέρνηση μετά από ώριμη σκέψη αποφάσισε σε 1μηνα να γινουν εκλογές...κ.Καραμανλή γιατι δεν τις κάνατε 15Αύγουστο να τελειώνετε;

Θα μας γαμήσετε τις εξεταστικές...τι είναι αυτά τα πράγματα;
Δεν το περίμενα αυτό από σας...

Τέτοιο καλοκαίρι σαν το φετινό...να μου λείπει...

Μετά από ένα επεισοδειακό καλοκαίρι με άσχημα γεγονότα που με έκαναν να πω: "μα ποιος με μούτζωσε;;"...ένα καλοκαίρι με πολλή μιζέρια,γκρίνια,αρνητική ενέργεια,ατυχίες,ασυνενοησία...Ξαναγυρνάω στην βάση μου,στο νησί μου,για διάβασμα.Τυπικά το καλοκαίρι μου τελείωσε...άτυπα θα τα κάνω τα μπανάκια μου ακόμα και τις εκδρομούλες μου...αλλά προηγείται η εξεταστική!
Το καλό αυτής της κατάστασης είναι ότι συνειδητοποίησα πως έβαλα αρκετα το χεράκι μου για να μουτζώσω το καλοκαίρι μου.Οι αρνητικές μου σκέψεις,η αγωνία μου τι θα οργανώσω,με ποιους θα κάνω τι και τελικά τίποτα...
Όλα εξαρτώνται από την ψυχολογία μας και γι'αυτό γύρισα ανανεωμένη,ήρεμη και ξεκούραστη από τις απόλυτα χαλαρές διακοπές μου-και μόνο η φύση η οποία αγκαλιάζει το χωριό μου,όπως φαίνεται στην εικόνα χαρίζει απέραντη ευφορία- στο "άλλο μου νησί την Ζάκυνθο"...
Ποτέ δεν μ'άρεσε αυτή η "ευχή" αλλά αυτή την φορά έχω ανάγκη να την πω "Καλό χειμώνα να 'χουμε" με αισιοδοξία και δημιουργικότητα...

ΜΗ ΛΕΙΨΕΙΣ κάν μιά μέρα μακριά μου,γιατί νά,
πώς να το πώ,μου ναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους
που σε κάποια γωνιά τους πήρε ο ύπνος τα τρένα.

Μη φύγεις καν για μια ώρα γιατί τότε
σ'αυτήν την ώρα σμίγουν οι στάλες της αγρύπνιας
κι ο καπνός που γυρεύει να 'βρει σπίτι ίσως έρθει
να σκοτώσει ως και την καρδιά μου τη χαμένη.

πάμπλο νερούδα
100 ερωτικά σονέτα

τυχερή ατυχία

Η τύχη είναι νόμισμα με δύο πλευρές...
Η μία γυαλίζει και η άλλη θαμπώνει.Η γυαλιστερή όψη εντυπωσιάζει αλλά φοβίζει για το αν είναι πραγματική ή όχι αλλά και για το πόσο θα κρατήσει αυτή η 'καλή' κατάσταση.Η θαμπή πλευρά απογοητεύει αλλά δείχνει μια σταθερή κατάσταση η οποία θέλει κόπο για να ανατραπεί,θέλει τρίψιμο για να γυαλίσει.
Η τύχη είναι κάτι δεδομένο και καθορισμένο για τον καθένα,η ζωές μας οδεύουν πάνω σε μία πορεία που έχει ήδη χαραχτεί,το μέλλον είναι γραμμένο.
'Η
Την τύχη μας την διαμορφώνουμε εμείς,αυτή προσαρμόζεται ανάλογα με τις αποφάσεις μας,τις κινήσεις μας,τα θέλω μας και τις αρνήσεις μας.
Τι άραγε ισχύει απ'όλα...
Ποιος μπορεί να ξέρει;

Απόψε θέλω να σε δω όμως το ξέρω πως άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου το χάδι σου και αφού μεθύσουμε σε μπαρ ναυαγισμένα με αγγέλους που θα χάσουν τα φτερά τους θα πεθαίνω στο πλάι σου.
Γιατί κατάλαβες πράγματα που σου 'ναι ξένα,κύλισες στην ζωή μου και έτσι όλα τα χάλασες.
Στεκόμασταν γυμνοί απ'όνειρα και κοιταζόμασταν βουβά μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλέ χειμώνας που πάνω μου γέρνει σαν σακάτης ουρανός.
Γιατί μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια κι εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω , ζω στον κολπίσκο με τους ήλιους επισκέπτες.
Βάλτε να πιούμε για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο.
Τι θα ήμουν αλήθεια εγώ χωρίς εσένα,μια γυναίκα που διάβαζε ποιήματα και στεκότανε κοντά στην φωτιά.
Είσαι ο υπηρέτης μου,ο πιο κακός θεός που γελώντας πέφτεις σαν σκισμένος χαρταετός.
Να 'χουν τα μάτια μου αλάτι απ'τα παλιά όταν θα πεθαίνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι.

(σκόρπιοι και ελαφρώς πειραγμένοι στίχοι από Διάφανα Κρίνα)

Σημαντική κίνηση διαμαρτυρίας-ας ενωθούμε όλοι μαζί...

Επειδή η θερμοκρασία ανεβαίνει απειλητικά...Επειδή τα συμφέροντα των λίγων καταστρέφουν την ζωή των πολλών και ισοπεδώνουν σιγά σιγά το δώρο-φύση... Eπειδή κάθε δέντρο ισούται με 3 εννιάρια κλιματιστικά...
γρήγορα όλοι στο http://manosnik.blogspot.com/

Αυτή η φωνή διαμαρτυρίας πρέπει να τους ενοχλήσει λίγο τ'αυτιά και να μην χαθεί...

Δεν μπορώ αυτή την ζέστη...μαζί με εξεταστική...

Ανυπομονώ να έρθουν οι πραγματικές διακοπές....

Σχολή και Νησί δεν συμβαδίζουν....

Τι πιο βασανιστικό από το να μένεις δύο βήματα μακριά από την θάλασσα και να μην μπορείς να πας...

Τι πιο βασανιστικό να κάθεσαι σε μια αίθουσα με κλιματισμό και να περιμένεις να παραδόσεις εργασίες αντί να είσαι δίπλα στην θαλασσα...

Είναι τελικά βασανιστικό να σπουδάζεις σε νησί...

πέρασαν σχεδόν δυο μήνες....

κι όλα όχι απλα μένουν ίδια αλλά γίνονται και πολύ χειρότερα.
Τέσσερις μήνες για άλλους ανούσια χαμένοι για κάποιους πολύ ουσιαστικά αξιοποιημένοι, τέσσερις μήνες που ήρθαν τα πάνω κάτω αλλά τελικά τίποτα δεν άλλαξε,τέσσερις μήνες αγώνα, τέσσερις μήνες με προβληματισμό,δυσκολίες,ηθικά και
πρακτικά προβλήματα, τέσσερις μήνες γεμάτοι συζητήσεις,γεμάτοι όνειρα,ελπίδες,διεκδικήσεις.
Μετά από αυτούς τους τέσσερις μήνες ακολουθούν δύο μηνες που όλα λειτουργούν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
Ολόκληρη η Πανεπιστημιακή κοινότητα λειτουργεί ρολόι, πίεση να βγει η ύλη,συμπίεση η εξεταστική,μόνο εμείς κολλάμε κάποιες φορές και λέμε...
τέσσερις μήνες βλέπαμε όνειρο;;
...και τελικά μπαίνει ένα ερώτημα: Εμείς κοιμόμασταν οι αυτοί;;

Εύθραυστα όνειρα

Απόψε η ψυχή σου κοιμάται,
αλλά μια μέρα θα αισθανθείς τον πόνο,
ίσως έπειτα με δεις όπως ακριβώς είμαι,
εύθραυστα συντρίμμια σε μια θύελλα συγκίνησης.
Αμέτρητες φορές σε εμπιστεύτηκα,σε άφησα πίσω,μέσα μου.
Ξέροντας...Επιθυμόντας...
Ήξερες ότι έπρεπε να προχωρήσω αλλά έμεινα...
Ίσως το ξερα από πάντα...ότι τα όνειρα μου θα έσπαγαν για σένα.
Σήμερα βυθίστηκα στα συναισθήματα μου,στον εαυτό μου,
μέσα στην σιωπηλή αγωνία μου,μετά από όλα αυτά τα χρόνια,μου μίλησαν...
Ίσως το ξερα από πάντα...