Απόψε θέλω να σε δω όμως το ξέρω πως άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου το χάδι σου και αφού μεθύσουμε σε μπαρ ναυαγισμένα με αγγέλους που θα χάσουν τα φτερά τους θα πεθαίνω στο πλάι σου.
Γιατί κατάλαβες πράγματα που σου 'ναι ξένα,κύλισες στην ζωή μου και έτσι όλα τα χάλασες.
Στεκόμασταν γυμνοί απ'όνειρα και κοιταζόμασταν βουβά μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλέ χειμώνας που πάνω μου γέρνει σαν σακάτης ουρανός.
Γιατί μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια κι εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω , ζω στον κολπίσκο με τους ήλιους επισκέπτες.
Βάλτε να πιούμε για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο.
Τι θα ήμουν αλήθεια εγώ χωρίς εσένα,μια γυναίκα που διάβαζε ποιήματα και στεκότανε κοντά στην φωτιά.
Είσαι ο υπηρέτης μου,ο πιο κακός θεός που γελώντας πέφτεις σαν σκισμένος χαρταετός.
Να 'χουν τα μάτια μου αλάτι απ'τα παλιά όταν θα πεθαίνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι.

(σκόρπιοι και ελαφρώς πειραγμένοι στίχοι από Διάφανα Κρίνα)