μια ανεξήγητη,παράλογη μοναξιά.Ο κόσμος αλλάζει κάθε μέρα,οι άνθρωποι αλλάζουν...ο καθένας για τη πάρτη του και για τις αναζητήσεις του.Ένα συναίσθημα παρασιτικής ζωής με κυριεύει.Κάτι δεν πάει καλά,σίγουρα κάτι δεν πάει καλά,δεν γίνεται να με πιάνουν τα κλάματα τόσο εύκολα,δεν γίνεται να θεωρώ δύσκολη υπόθεση ένα πραγματικό χαμόγελο.
Με ξεχνάνε,με βάζουν στην άκρη,έχω γίνει κάτι δεδομένο για τους άλλους.Κι όμως χρειάζομαι όσο ποτέ την επιβεβαίωση,χρειάζομαι την αγκαλιά,την υποστήριξη.Κάτι με τραβάει πίσω,κάτι με κάνει να αδυνατώ.Μου λείπει ο διπλανός μου,εγώ εχω απομακρυνθεί η αυτός;
Δεν μπορω να με κρίνουν συνέχεια όλοι.
Θέλω να φύγω.
Αισθάνομαι αδρανής,μη δημιουργική,συντηρητική.Αισθάνομαι την ψευτιά των ανθρώπων.Αισθάνομαι την μοναξιά των ανθρώπων.Πενήντα άτομα σε ένα μπαρ χορεύουν...φαινομενικά.Μέσα τους τίποτα δεν διασκεδάζει.Προσπαθούν να ενώσουν τις μοναξιές τους αλλά δεν το θέλουν πραγματικά,το θέλει η εικόνα τους.
Θέλω να φύγω.
Θέλω να δω νέα μέρη,νέους ανθρώπους,νέες ζωές.
θέλω να μάθω που πατάω.
2 σχόλια:
Η τελευταία φράση τα λέει όλα (Justelene)..
Ίσως όλα αυτά είναι μια πολύ καλή μερική εξήγηση του γιατί περπατάω... Ίσως πάλι όχι. Αλλά είναι απο αυτά που πάντα τριγυρνάνε στο μυαλό σου και ουρλιάζουνε στις στιγμές που απλά θές να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις.
Ίσως πάλι σε όλα αυτά βλέπεις την ανάκλαση του εαυτού σου, νωθρού, γκρίζου, άκαμπτου και αρρωσταίνεις στην σκέψη οτι έγινες και εσύ έτσι και θες να κάνεις δρόμο για να φύγεις απο σένα (η ρουτίνα είναι εσύ, η ανάκλασή σου) και απο ό,τι μπορεί να θυμίσει τον εαυτό σου.
...Ή την μοναξιά που έχεις εσύ, εγώ, και εδώ που τα λέμε γύρω στα 10 εκατομμύρια στο σχετικά άμεσο περιβάλλον σου (για να μην το γενικοποιήσω περεταίρω)...
Δημοσίευση σχολίου