Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ'αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού,για το μικρό το πόδι σου μες στ'αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά-κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη,να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ'από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημιζουνε
Ακουστά σ'έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Τι όμορφο!!!!
πολύ γλυκό και ταξιδευτικό δεν είναι;
αυτοί οι στίχοι όπως και ολόκληρο το μονόγραμμα με έχουν συνοδέψει από την αρχή της εφηβίας μου και συνεχίζουν...
Σ'αγαπάω, μ'ακούς ;;
Γεια χαρά πρώτη φορά μπαίνω στο blog σου είναι ωραίο και πολυ δυνατό
Έχεις και εσύ τρέλα με την ποιήση και το ποιήμα που έγραψες είναι πολύ όμορφο σαν ένα σπάνιο λούλουδι του βυθού
Αν θέλεις μπές και στο δίκο μου blog
Να είσαι πάντα καλά
και πάνω απο όλα Διάφανα Κρίνα και Pink Floyd:)
Δημοσίευση σχολίου